Legija stranaca

Francuska legija stranaca fenomen je koji kao i svi fenomeni ima svoje lice i naličje. Ili je možda bolje reći dva obraza? Onaj časni, po kom je poznata širom sveta kao vrhunska profesionalna borbena jedinica u sklopu Francuske armije, u čiji sastav već više od vek i po ulaze najneustrašiviji muškarci svih rasa i nacionlnosti, a čije su misije redovno one najsurovije. Drugi obraz ukaljan je brojnim predrasudama koje u vezi ove elitne jedinice postoje, a sve se svode na stav da je Legija stranaca skup otpadnika, kriminalaca i plaćenih ubica. Ne sumnjamo da svako lice ima svoje naličje, ali najbolje je o oba govoriti i suditi isključivo na osnovu činjenica, a upravo to vam u tekstu koji sledi i nudimo. Pa, sudite sami – ima li obraza u Legiji časti?


Istorija




Francusku legiju stranaca osnovao je francuski kralj Luj Filip, 10. marta 1831. godine. Kao i danas, i tada su je činili dobrovoljci starosti od 18 do 40 godina. Legija deluje u sklopu Francuske armije, u ime Francuske i gde god se to u svetu smatralo za potrebno. Svaki legionar se zaklinje da će služiti Francuskoj profesionalno i dobro, a u borbu se kreće sa idejom koja je simbolično predstavljena i na legionarskoj zastavi sa porukom – do poslednjeg čoveka. Kroz istoriju, od prve misije u Alžiru 1831., legionari Legije stranaca, učestvovali su u svakom većem međunarodnom konfliktu u svetu – Italija (1859), Meksiko (1863), Francuska (1914), Norveška, Libija, Tunis, Italija i Nemačka (1939-1945), bitke kod Phu Tong Hoa i Dien Bien Phu-a (Indokina 1945), Alžir (1954), nakon napuštanja Alžira 1962. razmešteni u Džibuti, Madagaskar, Tahiti i Francusku Gvajanu gde se i danas nalaze njihove regimente, Čad (1969-70), Zair (1978), Zalivski rat, SFRJ, Kosovo i Metohija..
Boje Legije su crvena i zelena, svečana uniforma je bela sa svečanom belom Kepi šapkom, a u okviru Armije Legija se izdvaja i posebnom uniformom, pesmom, koračnicama i ceremonijama svojstvenim samo ovoj elitnoj borbenoj jedinici.


Prijem u Legiju



Iako deluje sasvim jednostavno, prijaviti se u Legiju stranaca samo je prvi korak u procesu o(p)stanka u istoj. Za prijem je dovoljno da imate od 17 do 40 godina, neki dokument koji bi potvrdio vaš identitet i dobru fizičku kondiciju. Francuskim jezikom ovladaju gotovo svi već u fazi privikavanja na život u Legiji, a tokom prve godine ga i u potpunosti nauče.
Regrutovanje potencijalnih legionara započinje u nekom od 16 regrutnih centara širom Francuske, gde su regruti podvrgnuti isključivo testiranju medicinske prirode, a drugi testovi (ispitivanja, intervjui) obavljaju se tokom sledeće tri nedelje po prijemu u Obenj, glavni štab i komandu Legije stranaca (grad u blizini Marseja). Nakon ovog perioda, oni koji su zadovoljili uslove potpisuju ugovor na pet godina i postaju legionari najpoznatije Legije na svetu.




Obuka


Obuka se sprovodi u centru Castelnaudary, 50 kilometara od Tuluza, a sastoji se u sticanju snage i izdržljivosti, ovladavanju rukovanjem raznim vrstama oružja, preživljavanju u terenskim uslovima, učenju posebne koračnice i sl. Kako je koncept Legije zasnovan na stalnom dokazivanju da si je vredan i dostojan, legionari paraleno sa obukom neprestano prolaze kroz proveru fizičke snage. 8 km marširanja sa ruksakom težine 12 kg koje mora da se završi za 1 sat, trčanje 12 minuta (sve iznad pretrčanih 2800m je dobar rezultat), penjanje uz konopac bez korišćenja nogu, trčanje sa džakom peska teškim 40 kg u roku od 20 sekundi, samo su neki od testova koje legionar mora proći da bi mogao preći u sledeću fazu obuke koja se sprovodi u posebnim borbenim regimentima.
Sve ovo spada u osnovnu obuku po čijem se završetku legionari razmeštaju u neku od 11 jedinica Legije stranaca. U okviru tih jedinica, sprovodi se dalja specijalistička obuka, a najzanimljiviji kursevi su svakako padobranski i komando kurs (obuka u veranju, postavljanje zamki i eksploziva, ručne
tehnike borbe, metode borbi u gradskim područjima, veslanje, plivanje u moru bez prsluka sa borbenim rancem i puškom…).



Od naoružanja, u Legiji stranaca postoji nekoliko osnovnih oružja – automatska puška FA MAS kalibra 5.56 mm, snajperska puška FR F-2 i ručni raketni bacač LRAC 89.


Legija u brojkama

Legiju čini 11 jedinica (mada se u nekim izvorima navodi i 8 ) u kojima služi 8. 000 dobrovoljaca svih vera i nacionalnosti. Mesečna primanja, u kešu i na ruke, iznose od 975 evra za običnog legionara do 1372 evra za nekoga ko je u činu kaplara. Oficiri, koji su mahom Francuzi, imaju plate i do 5. 000 evra. Svaki legionar ima pravo na 15 dana odmora, tokom prve godine, a nakon pete 45. Odmor mora provesti u granicama Francuske uz obavezan kontakt sa jedinicom. Nakon 3 odslužene godine svaki legionar ima pravo na francusko državljanstvo. Tokom borbenih aktivnosti plata se udvostručuje. Smatra se da je kroz Legiju, od kada je osnovana, prošlo više od 40. 000 legionara, mada je problem dezerterstva, kao i u drugim vojnim jedinicama, prisutan i ovde, pa godišnje dezertira oko stotinu vojnika.


Legijin drugi obraz


Dezerterstvo nije jedini Legijin problem. Zbog psihološkog profila ljudi koji se prijavljuju u Legiju, stvoren je stereotip o elitnoj jedinici sastavljenoj od kriminalaca, ubica i ljudi sumnjive prošlosti. Međutim, prema rečima psihologa koji rade na prijemu, u pitanju su ljudi koji beže od svoje prošlosti, porodičnih ili ličnih problema, nezadovoljni stanjem u svojoj zemlji ili sami sobom, a u legiji traže izlaz, ali i avanturu. U početku je najveći broj regruta dolazio iz Španije, zatim zemalja istočne Evrope, dok danas čak 40% regruta dolazi sa prostora bivše SFRJ. Jasno, neka od tih imena su nam dobro poznata (Gotovina, Legija, Roso, Kavaja), ali malo je poznato da je čak i kralj Petar I Karađorđević bio legionar. Pod nadimkom Kara, služio je kao poručnik tokom Francusko-pruskog rata kada je bio i zarobljen od strane Nemaca. Pobegao je uz pomoć oficira Pavela Šturma (kasnije general Pavle Jurišić), i ranjen preplivavši Loaru, pridružio se svojoj jedinici u daljim borbama. Kralj Petar I bio je i jedini evropski vladar koji je svoj orden Legije časti zaslužio na bojištu.

Lica ima mnogo, baš kao i obraza. Naš kratak savet je da ne sudimo ni o čijem dok nismo sigurni kakav je naš, a ako među čitaocima ima onih koji bi okušali svoju čast u Legiji časti, sve informacije, po preporuci francuske ambasade u Beogradu, trebali bi da potraže jedino u nekom od regrutnih centara Legije. Sve drugo su nagađanja.